Eerste Hulp bij Boze Pubers
Ben ik net lekker aan het werk, komt mijn 14-jarige zoon echt ongelofelijk boos thuis van zijn wekelijkse klus als krantenbezorger. Het stoom komt uit zijn oren terwijl hij de gang van ons huis binnenstormt. De voordeur slaat met een harde klap dicht. Het huis trilt op zijn grondvesten. Ik tril inmiddels mee.
Mijn gevoelstemperatuur verandert: de spanning stijgt
Terwijl hij met een boze grimas op zijn gezicht de woonkamer inloopt, voel ik mijn gezicht verstrakken. Mijn hart gaat sneller kloppen en spieren trekken mijn schouders omhoog.
Ik voel paniek opkomen.
Want als mijn zoon in zo’n bui is, berg je dan maar. Wat ik ook zeg, het lijkt er juist alleen maar erger op te worden. Ik wil alleen dat deze bui snel overtrekt. Dat de rust in mijn kind terugkeert en daarmee de stemming in huis opklaart. En ik wens het vooral ook mezelf toe want ik voel maar één ding: deze situatie moet opgelost worden.
Zoonlief ploft op de bank neer met zijn gezicht op onweer. Met zijn schoenen aan zwaait hij zijn benen op tafel en gooit er wat krachttermen uit. De emoties van mijn zoon raken me en alles in mij schreeuwt om dit snel op te lossen. Ik weet uit ervaring dat vragen stellen, sussen of ongevraagd advies geven nu juist averechts werkt. Wat dan wel?
Hij is boos, ik niet!
Opeens realiseer ik me dat ik de boosheid van mijn zoon niet op kàn lossen. Hij is boos want hij ervaart stress. Ik heb geen idee waarom! Dit is de boosheid van mijn zόόn. Niet van mij.
Zijn emoties zijn niet direct mijn probleem en ook niet bewust op mij gericht. Het is niet persoonlijk bedoeld. Ook al baal ik omdat hij mij uit een fijne workflow heeft gehaald…
Erken zijn gevoelens
Ik probeer rustig aanwezig te zijn en me niet te laten meeslepen door de energie die hij nu uitstraalt. Mijn schouders ontspannen bij deze gedachte en ik voel mezelf rustiger worden. Dit gaat om hem en niet om alles wat er nu in mij omgaat. Heel voorzichtig open ik het gesprek: “Wow, jij bent echt boos. Je baalt als een stekker zo te zien. Voel je je rot?”
Luisteren is erkennen
Mijn zoon kijkt dwars langs me heen en ontwijkt mijn blik. Na een paar onbegrijpelijke losse flodders mompelt hij haast onverstoorbaar dat ie zich inderdaad slecht voelt en boos is. Ik zit nog met allerlei andere vragen maar ik slik ze in. Niet nu. Het is zíjn emotionele achtbaan en niet die van mij. Ik vraag of hij wat wil drinken en loop naar de keuken.
Ik zie dat mijn zoon het moeilijk heeft en dat is okee. Hij vecht tegen z’n tranen. Het inslikken van mijn kruisverhoor lijkt een hele goede beslissing te zijn. Als ik de glazen op tafel zet en de koektrommel erbij pakt, haalt ie uit zichzelf zijn schoenen van tafel. In stilte eten we eerst ons koekje. Wat zou er gebeuren als ik dit vaker doe?
Marjolein Langerak – www.kindincontact.nl
Meer weten hoe je met een boze bui van je puber kan omgaan?
Volg een Gordontraining – www.gordontraining.nl of lees het boek ‘Luisteren naar kinderen’